Montcorbau. Casa de mossèn Josèp Condò Sambeat

Et pastú a's estrelles

Autor: Josep Condó i Sambeat
Obra: Amás líric de’ra Val d’Aran , 1972

Et pastú a's estrelles

Oh, ju vus salûdi, pulides estrelles,
qu'èts es cumpanyres qu'hè ju pe'ra net!
Pe't dia cunversi tam et can è's güelles;
pe't sé tam vusates, vusates sulet.

De'ra Val es pobles me'n guardi pe't dia,
que gois è esperances me sauben taplà;
de nets, a vusates, qu'era ánima mia
pe's prats de'ra gloria l'hèts a passejà.

Oh, ju vus salûdi, duces cumpanyères
de's mies nets neres de ma suledat!
Ta que nu estramûnca pr'aguestes drecères,
èts lampes de plata que Dieu ha lûgat...

Qu'èts muns qu'era térra mès bèri, mès grani,
es sabis de't dia mus volen hè creí.
S'èts muns habitadi, petiti ó mediani,
n'et mès gran de's homes hac ha anat ha vei.

Amplits de belleses et noste hemisfèri;
et número voste lu sab Dieu sulet.
De que, ta qu'éts hètes, ta'r home ei misteri;
ha era vista cuerta ta estudiavus ét.

Pe's güells amurusi de'ra Pruvidencia
en veivus ta duces vus prengui tustem,
que vellen a's homes tam santa clemencia
ta trèimus de's laci que pe't tur hauem.

Èts bèra curuna de't Rei de'ra Gloria
en que se vé lûde sa gran majestat;
èts letres lûdentes ta escriue era historia
de'ra umniputencia qu'es muns ha criat.

Èts bûes clarenles, èts bûes gigantes
de'r amur que creme en Cor de't Bun Dieu;
èts roses flairentes, èts roses xarmantes
flurides a's portes de't jardín de't Cèu.

Pe'ra net vus guardi des d'aguesta serra
perque en veivus quedi tut acunsulat;
a't maitín quan veigui's clavells de'ra terra
me semblen es rialles que li hauets enviat.

Tustem en es homes tiets fixa era vista
ta damus cunfiança, cunsol è plasé;
ta hèmus mès cuerta'ra net lunga è trista,
ta nu trubà menus et dia de ajé.

En tut qu'èts es mies duces cumpanyères;
me semblats es anges que as homes vellats;
de's uraciús míes èts es messatgères
que a't Rei de'ra Gloria tutes les purtats.

Èts ûn preciús libre que sabiduría,
secrets è prunóstics tustem m'ensenyats;
éts ûn gran relotge ta quan se'n va et dia,
que tam mida jûsta'ra net me midats.

De lampes servitsmus, a't pastú è's güelles,
pe't mar de'ra térra, enquía era mort;
alabets, servitme, piaduses estrelles,
de barques t'aname'n de't Cèu entà't port!...