Garona

Garona

Era primèra lum deth dia
ve ena nòsta Val d'Aran;
Noguèra li hè companhia
net e dia tot er an.

Com polida mainadèra
quan comence a caminar
se'n va era tota soleta
sense pòur de campular.

A mesura qu'era baishe
pòc a poquet va creishent;
dèishe alegria a on passe
e seguint va era pendent.

De Beret saute Garona,
e se platz en Mijaran,
a recorrut en ua estona
era mitat de nòsta Val.

Cante cançons a Maria
e parle d'era asta eth mar;
eth moment ei de poesia
e sentiment d'aguest art.

Pune es pès de Marcatosa,
qu'ei tòn còr, oh Val d'Aran;
e com la ve tant preciosa,
pense tornar ath londeman.

Quan trauèsse era frontèra
per dejós deth Pònt de Rei,
ja ei ben gròssa e ben bèra...
vau era pena anà-la veir.

Pòrte riquesa entà França,
dera tèrra a on a nescut;
ja ena plana... baishe mansa,
e va deishant era virtut.

Quan arribe en Ocean
se la beu en ua glopada;
la lance en Mediterran
cansada e marejada.

Pes entranhes dera tèrra
torne a pujar entà Beret,
ansiosa de veir era sèrra
e tanben eth sòn corneret.

E torne a començar;
Garona non pòt parar,
a nescut entà viatjar,
tà viatjar e navegar.

E mès vau que sigue atau;
se deishèsse de baishar
es francesi e aranesi
qué harien? Tostemp plorar.